Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Regelmatig hoor ik mensen wel eens zeggen dat het maken van een begin van een verhaal het lastigste is. In mijn werk als docent Nederlands hoor ik dat ook vaak; "Ik weet niet hoe ik moet beginnen...". Meestal reageer ik dan met de opmerking "Begin gewoon, de rest komt vanzelf" of, wanneer ik in een welwillender bui ben, ik geef zelf een opening. Over het algemeen is dat voldoende om het adolescente schrijfvermogen enigszins op gang te helpen en een acceptabel resultaat te laten bereiken. Het begin is voor mij, als amateurschrijver, nooit een probleem geweest. De bouwstenen voor een verhaal, in ieder geval voor de fundering, zijn meestal voldoende aanwezig. Het begin staat eigenlijk vrij vlot op het papier en wanneer ik eenmaal op gang gekomen ben ontwikkelt het plot zich bijna als vanzelf. Dit maakt het schrijven echter niet gemakkelijk, ook al zal dat wel zo klinken. Ik moet er altijd op letten dat het verhaal niet met mij aan de haal gaat. De verleiding is groot om allerlei zijplotjes zich te laten ontwikkelen die weliswaar het verhaal een grotere substantie geven en het op deze wijze ook interessanter maken om te lezen, maar die, wanneer je de controle niet houdt, een hoop losse eindjes opleveren die verduiveld moeilijk af te knippen zijn om je verhaal leesbaar en logisch te houden. Ik ken mensen die enthousiast aan het schrijven van een boek zijn begonnen en die het verhaal maar niet afkrijgen omdat er zich telkens opnieuw een subplot ontwikkelt dat eerst uitgewerkt moet worden.Ik zeg daarom ook dat niet het begin van een verhaal lastig is, maar juist het einde. Alle draden van de verzonnen historie moeten hier op bevredigende wijze bij elkaar komen. De schrijver is degene die tijdens het hele proces de controle moet houden over het verhaal en die beheerst datgene op papier zet wat hij of zij in gedachten heeft. Zeker bij iemand met een grenzeloze fantasie en een beeldende geest, onder welke noemer ik mij met genoegen schaar, is het nodig af en toe even afstand te nemen van het verhaal, de boel nog eens door te lezen en af en toe zelfs een deel te schrappen omdat anders de boel te ver uit de klauwen loopt. Uiteindelijk schrijf je voor de lezer en die is snel klaar met je verhaal wanneer talloze plotlijnen zich tot een onontwarbare knoop hebben verweven.Een modern voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld "A song of ice and fire' van George R. R. Martin, beter bekend als de serie "Game of thrones". Hoewel de TV-serie bij HBO is afgerond en dit een zeer behoorlijke weergave is van de boeken van George R.R. Martin, komen de laatste seizoenen niet in de buurt van de gebeurtenissen uit de boeken. Waarom niet? Omdat de schrijver de geschreven serie nog steeds niet afgerond heeft. De fans van de serie "A song of ice and fire" zitten met smart op het laatste deel te wachten, al jaren en jarenlang en nog steeds komt de schrijver niet over de brug. Uiterst frustrerend wanneer je een halve meter aan voorgaande delen in je boekenkast hebt staan wachten. Het verhaal is zonder meer boeiend en mooi geschreven, maar als lezer wil je weten hoe het afloopt. Het einde dat HBO in de tv-serie heeft laten schrijven is weliswaar acceptabel, maar voor wie de boeken gelezen heeft onbevredigend. Het lijkt mij vrijwel onmogelijk om alle plotlijnen die de schrijver verzonnen heeft in een enkel laatste boek bij elkaar te laten komen. Daar zijn m.i. meerdere delen voor nodig. Maar wie weet onderscheidt de Meester zich hierin van de amateur. Ik zou het knap vinden in ieder geval.Tot de tijd dat ik mezelf het 'Meesterschap' toeken, zal ik me beperken tot de stijl waarmee ik mezelf geïntroduceerd heb. Korte, spannende en toegankelijke verhalen voor de jeugd. Daar heb ik mijn handen al vol aan. Voor wie ze nog niet kent....op deze pagina vind je ook een link naar mijn "webwinkel". Veel leesplezier alvast.

Waar komen mijn verhalen vandaan? Dat is een vraag die ik mezelf ook wel eens stel. Natuurlijk ben ik beïnvloed door andere schrijvers en stijlen. Het zou erg arrogant zijn te veronderstellen dat niets of niemand ook maar iets bijgedragen heeft, op het gebied van inspiratie, aan de verhalen die ik geschreven heb. Geïnspireerd worden is geen schande en zeker geen teken van niet-authentiek zijn. Het bepaalt mede de vorm van een verhaal dat je schrijft, maar de woorden die je kiest blijven 'eigen'. Dat gezegd hebbende; ik veronderstel dat de schrijvers die mij geïnspireerd hebben op hun beurt weer geïnspireerd zijn door anderen.Een ander deel van inspiratie haal ik uit mijn omgeving. Mensen die ik ken, kleine gebeurtenissen, voorwerpen waar ik tegenaan loop of bepaalde plaatsen die ik bezoek. De schrijver in mij kan het vaak niet nalaten tijdens of na een dergelijke 'ontmoeting' al een klein verzinsel in de grondverf te zetten. Op de begeleidende foto zie je mij bijvoorbeeld staan bij een hunebed in Drenthe. Een fantastische plek waar de meest vreemde zaken kunnen gebeuren. Zeker 's nachts met volle maan! Wat ik al in een eerder blog zei, iets 'gewoons' een klein beetje veranderen zodat het mysterieus wordt. Juist doordat ik dit soort zaken uit de werkelijkheid haal en dus heel dicht bij het 'werkelijke', het herkenbare, probeer te blijven, krijgen de verhalen een waas van 'echtheid', een gevoel van 'heb ik dit niet ook al eens ervaren' of 'zou het misschien, heel misschien mogelijk zijn dat dit toch....?'.Het is geen geheim dat ik inmiddels aan een derde boek ben begonnen. Ook dit deel zal waarschijnlijk de titel 'verbazingwekkende verhalen' meekrijgen. De subtitel is echter wat bijzonder deze keer; 'Verhalen van de Amberberg'. De verhalen en namen zijn ook deze keer weer volkomen fictief, maar geïnspireerd door gebeurtenissen en mensen uit mijn directe omgeving. Ik streef ernaar om een bundel van minstens vijf verhalen samen te stellen, maar ik heb al gemerkt dat ik zoveel inspiratie opdoe dat het er waarschijnlijk meer zullen worden. Wat dat betreft ben ik een gelukkig mens als schrijver. Er valt meer dan genoeg te zien en te verzinnen in de buurt waar ik woon. Ik hoop jullie regelmatig een update te kunnen geven over de vorderingen van dit nieuwe deel. Hou het in de gaten...'Verbazingwekkende verhalen 3, Verhalen van de Amberberg'.

Hoewel niet bijster origineel, vond ik 'Verbazingwekkende verhalen 2' toch een passende titel voor mijn tweede boek. Ik bracht hiermee een nieuwe bundel van korte verhalen die nu met een leidende rode draad aan elkaar verteld werden. Het was leuk om nieuwe monsters en spooksels te verzinnen die jonge lezers aan zouden kunnen spreken zonder dat het net iets te eng zou worden. Hoewel ik dat laatste niet al te zwaar laat meetellen overigens. Niets is zo irritant als volwassenen die gaan bepalen wat er wel en wat er niet geschikt is om te lezen. Wat dat betreft vind ik de betuttelende vinger van censuur al veel te groot worden tegenwoordig. Natuurlijk, er mag best opgetreden worden wanneer iemand zich onnodig grof en kwetsend uitlaat, maar de context is minstens net zo belangrijk en dat geldt zeker in fictie. Het heeft geen zin om jeugdige lezers tegenover vanalles en nog wat te 'beschermen' door in verhalen net te doen alsof er geen 'foute' opvattingen bestaan of dat er niet zoiets als 'grof taalgebruik' in het werkelijke elven voorkomt. Dat moet geen vrijbrief zijn om dit te pas en te onpas in verhalen te gebruiken. Ik ben daar ook geen voorstander van, maar het is wat anders wanneer bepaalde uitdrukkingen en opmerkingen bewust verandert en gecensureerd gaan worden omdat deze bepaalde mensen tegen het hoofd zouden kunnen stoten. Denk hierbij aan de ophef die onlangs geweest is over de boeken van Roald Dahl, toch niet de minste, waarvan een uitgever besloot om het een en ander in aan te passen. Alsjeblieft zeg, zullen we niet vergeten dat het om VERHALEN gaat, om een stukje fictie waarbij de schrijver op zijn of haar manier een beeld probeert te schetsen en daar de woorden voor gebruikt die hij of zij daar het beste bij vindt passen! Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat mijn uitgever zich met mijn woordkeus zou gaan bemoeien of dat een verhaal niet geschikt wordt geacht voor de leeftijdsgroep waar ik voor schrijf. Bij mijn weten is mijn taalgebruik zeer weloverwogen en qua onderwerpen kies ik die zaken die herkenbaar zijn, maar geef er ook een bepaalde draai aan die het net wat spannender maakt.Zijn mijn verhalen realistisch? Tot op zeker hoogte. Ze spelen zich af in een realistische en herkenbare omgeving, maar altijd zal er een punt bereikt worden waarop je als lezer jezelf een beetje ongemakkelijk gaat voelen en waarop we het terrein van de pure fantasie gaan bereiken. En daar is in mijn ogen niets mis mee. Er zijn en worden talloze bijzonder goede jeugdboeken geschreven die over realistische problemen van de jeugd gaan. Terminale ziektes, discriminatie, oorlogsvluchtelingen, pesten, scheiding...noem maar op. En daar is niets mis me, begrijp me niet verkeerd, maar terugdenkend aan mijn eigen jeugd en de boeken die ik gelezen heb moet ik toegeven dat andere onderwerpen mijn voorkeur hadden. De verhalen die niet zo realistisch waren. De Bob Evers-serie heb ik verslonden. Wat was er mooier dan de mogelijkheid om als puber misdaden op te lossen, heen en weer te vliegen over de wereld en een half jaar op een onbewoond eiland te verblijven? Science fiction en griezelverhalen vond ik ook geweldig. En dat doet niets af aan de waarde van de boeken met het meer realistische genre. Absoluut niet, maar ik lees en schrijf zelf graag verhalen die je de harde werkelijkheid even doen vergeten. Die je soms doen twijfelen aan datgene wat we met onze nuchtere ogen en hersenen zien en die compleet andere werelden doen vermoeden die heel misschien dichter bij de onze liggen dan we beseffen.Droom lekker mee en droom lekker verder wanneer je aan zo'n verhaal begonnen bent. Ik nodig je uit om eens een kijkje te komen nemen in een van mijn boeken....

Zoals ik in het eerste deel van mijn blog al zei, heb ik twee boeken uit kunnen geven. De titel 'Verbazingwekkende verhalen' geeft al een beetje van de inhoud weg. Dit zijn korte verhalen met, naar ik hoop, een geheimzinnig plot en een verrassend einde. Het is lastig om origineel te blijven in dit genre heb ik gemerkt. De traditionele weerwolf en vampier zijn al talloze malen gebruikt en ik ben op zoek gegaan naar de wat minder traditionele monsters en spooksels. Dat is nog best een uitdaging heb ik gemerkt, maar gelukkig bezit ik een behoorlijke hoeveelheid fantasie en een zeer beeldend voorstellingsvermogen. Wanneer ik schrijf dan zie ik als het ware de gebeurtenissen voor me. Door dit vermogen werd het ook mogelijk voor me alledaagse gebeurtenissen en zaken op een net iets fantasievollere, lees 'engere', wijze voor te stellen. Kleine, onbelangrijke gebeurtenissen uit het dagelijks leven worden daardoor het begin van een eigenaardig avontuur. Vage verhalen die slechts fluisterend in de avonduren verteld worden en oude mythen en sagen die al bijna vergeten zijn krijgen opeens weer substantie in een geheel nieuwe vorm.Het is prettig om op die manier een beetje mystiek aan het leven van kinderen toe te voegen. Ze met mijn verhalen net dat beetje twijfel mee te geven dat er wel degelijk zaken zijn die machtig veel interessanter zijn dan het schoolgaande leven.Ik hoop nog steeds een grote groep jonge mensen hiermee te bereiken en ze die eerste verbazing mee te kunnen geven wanneer mijn verhalen gelezen worden...

Nou, na jarenlang dubben, proberen en weer eens proberen is het gelukt om niet 1 maar 2 boeken uit te kunnen geven. Met 'Verbazingwekkende verhalen 1' heb ik mijn debuut mogen maken. Het zijn vijf korte griezelverhalen voor brugklassers die al een tijd op de plank lagen, maar die nu eindelijk gepubliceerd werden. Dit gaf op zich al een voldaan gevoel en ik had de smaak te pakken. Deel 2 volgde een jaar later. Van het publiceren van Deel 1 had ik al veel geleerd wat ik toe kon passen in Deel 2 dat ik, heel onorigineel 'Verbazingwekkende verhalen 2' genoemd heb. Ook deze keer was het een bundel van een aantal korte griezelverhalen voor brugklassers, maar deze keer in de vorm van een raamvertelling. Voor wie niet precies weet wat een raamvertelling is; dit zijn korte verhalen die opgenomen zijn in een groter verhaal wat als een rode draad alles met elkaar verbindt.Een van de dingen die je leert wanneer je voor het eerst een boek uitgeeft, is dat je er niet rijk van zult worden. Dat is ook niet erg. We kunnen niet allemaal een Stephen King zijn en miljonair worden van onze schrijfsels. Wat dat betreft, King heeft ook bij talloze uitgeverijen moeten leuren met zijn manuscript van 'Carrie' tot iemand met hem in zee wilde gaan en uiteindelijk is het hem toch nog redelijk voor de wind gegaan. Wanneer je een boek schrijft, dan is dat vooral omdat je je verhalen wilt delen. Mocht je zo succesvol worden dat je een bestseller schrijft en de uitgeverijen de telefoon roodgloeiend doen staan, dan is dat een leuk gegeven, maar helaas maar voor een enkeling weggelegd.Kijk, en dat blijft natuurlijk wel een wens. een zo groot mogelijk publiek bereiken met mijn verhalen, want ik schrijf niet alleen voor mezelf, hoewel ik er wel veel plezier uithaal. Maar verhalen zijn bedoeld om gelezen en verteld te worden. In mijn werk als docent Nederlands zie ik tot mijn spijt dat steeds minder leerlingen plezier beleven aan het lezen van een boek. De verleidingen van TV, smartphone en computer zijn gewoon te groot en te vaak hoor ik de opmerking dat lezen 'saai' is, zelfs nog voordat er ook maar 1 letter van het verhaal daadwerkelijk gelezen is.Misschien dat ik met mijn bundels 'Verbazingwekkende verhalen', die bewust kort en laagdrempelig zijn gehouden, hier en daar weer wat enthousiasme voor een boek kan laten opwakkeren.