De tweede verbazing
Hoewel niet bijster origineel, vond ik 'Verbazingwekkende verhalen 2' toch een passende titel voor mijn tweede boek.
Ik bracht hiermee een nieuwe bundel van korte verhalen die nu met een leidende rode draad aan elkaar verteld werden.
Het was leuk om nieuwe monsters en spooksels te verzinnen die jonge lezers aan zouden kunnen spreken zonder dat het net iets te eng zou worden.
Hoewel ik dat laatste niet al te zwaar laat meetellen overigens.
Niets is zo irritant als volwassenen die gaan bepalen wat er wel en wat er niet geschikt is om te lezen.
Wat dat betreft vind ik de betuttelende vinger van censuur al veel te groot worden tegenwoordig. Natuurlijk, er mag best opgetreden worden wanneer iemand zich onnodig grof en kwetsend uitlaat, maar de context is minstens net zo belangrijk en dat geldt zeker in fictie.
Het heeft geen zin om jeugdige lezers tegenover vanalles en nog wat te 'beschermen' door in verhalen net te doen alsof er geen 'foute' opvattingen bestaan of dat er niet zoiets als 'grof taalgebruik' in het werkelijke elven voorkomt.
Dat moet geen vrijbrief zijn om dit te pas en te onpas in verhalen te gebruiken. Ik ben daar ook geen voorstander van, maar het is wat anders wanneer bepaalde uitdrukkingen en opmerkingen bewust verandert en gecensureerd gaan worden omdat deze bepaalde mensen tegen het hoofd zouden kunnen stoten. Denk hierbij aan de ophef die onlangs geweest is over de boeken van Roald Dahl, toch niet de minste, waarvan een uitgever besloot om het een en ander in aan te passen.
Alsjeblieft zeg, zullen we niet vergeten dat het om VERHALEN gaat, om een stukje fictie waarbij de schrijver op zijn of haar manier een beeld probeert te schetsen en daar de woorden voor gebruikt die hij of zij daar het beste bij vindt passen!
Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat mijn uitgever zich met mijn woordkeus zou gaan bemoeien of dat een verhaal niet geschikt wordt geacht voor de leeftijdsgroep waar ik voor schrijf.
Bij mijn weten is mijn taalgebruik zeer weloverwogen en qua onderwerpen kies ik die zaken die herkenbaar zijn, maar geef er ook een bepaalde draai aan die het net wat spannender maakt.
Zijn mijn verhalen realistisch? Tot op zeker hoogte. Ze spelen zich af in een realistische en herkenbare omgeving, maar altijd zal er een punt bereikt worden waarop je als lezer jezelf een beetje ongemakkelijk gaat voelen en waarop we het terrein van de pure fantasie gaan bereiken.
En daar is in mijn ogen niets mis mee.
Er zijn en worden talloze bijzonder goede jeugdboeken geschreven die over realistische problemen van de jeugd gaan. Terminale ziektes, discriminatie, oorlogsvluchtelingen, pesten, scheiding...noem maar op.
En daar is niets mis me, begrijp me niet verkeerd, maar terugdenkend aan mijn eigen jeugd en de boeken die ik gelezen heb moet ik toegeven dat andere onderwerpen mijn voorkeur hadden.
De verhalen die niet zo realistisch waren. De Bob Evers-serie heb ik verslonden. Wat was er mooier dan de mogelijkheid om als puber misdaden op te lossen, heen en weer te vliegen over de wereld en een half jaar op een onbewoond eiland te verblijven?
Science fiction en griezelverhalen vond ik ook geweldig.
En dat doet niets af aan de waarde van de boeken met het meer realistische genre. Absoluut niet, maar ik lees en schrijf zelf graag verhalen die je de harde werkelijkheid even doen vergeten. Die je soms doen twijfelen aan datgene wat we met onze nuchtere ogen en hersenen zien en die compleet andere werelden doen vermoeden die heel misschien dichter bij de onze liggen dan we beseffen.
Droom lekker mee en droom lekker verder wanneer je aan zo'n verhaal begonnen bent.
Ik nodig je uit om eens een kijkje te komen nemen in een van mijn boeken....
