Het begin en het einde
Regelmatig hoor ik mensen wel eens zeggen dat het maken van een begin van een verhaal het lastigste is. In mijn werk als docent Nederlands hoor ik dat ook vaak; "Ik weet niet hoe ik moet beginnen...".
Meestal reageer ik dan met de opmerking "Begin gewoon, de rest komt vanzelf" of, wanneer ik in een welwillender bui ben, ik geef zelf een opening.
Over het algemeen is dat voldoende om het adolescente schrijfvermogen enigszins op gang te helpen en een acceptabel resultaat te laten bereiken.
Het begin is voor mij, als amateurschrijver, nooit een probleem geweest.
De bouwstenen voor een verhaal, in ieder geval voor de fundering, zijn meestal voldoende aanwezig. Het begin staat eigenlijk vrij vlot op het papier en wanneer ik eenmaal op gang gekomen ben ontwikkelt het plot zich bijna als vanzelf.
Dit maakt het schrijven echter niet gemakkelijk, ook al zal dat wel zo klinken. Ik moet er altijd op letten dat het verhaal niet met mij aan de haal gaat.
De verleiding is groot om allerlei zijplotjes zich te laten ontwikkelen die weliswaar het verhaal een grotere substantie geven en het op deze wijze ook interessanter maken om te lezen, maar die, wanneer je de controle niet houdt, een hoop losse eindjes opleveren die verduiveld moeilijk af te knippen zijn om je verhaal leesbaar en logisch te houden.
Ik ken mensen die enthousiast aan het schrijven van een boek zijn begonnen en die het verhaal maar niet afkrijgen omdat er zich telkens opnieuw een subplot ontwikkelt dat eerst uitgewerkt moet worden.
Ik zeg daarom ook dat niet het begin van een verhaal lastig is, maar juist het einde.
Alle draden van de verzonnen historie moeten hier op bevredigende wijze bij elkaar komen. De schrijver is degene die tijdens het hele proces de controle moet houden over het verhaal en die beheerst datgene op papier zet wat hij of zij in gedachten heeft.
Zeker bij iemand met een grenzeloze fantasie en een beeldende geest, onder welke noemer ik mij met genoegen schaar, is het nodig af en toe even afstand te nemen van het verhaal, de boel nog eens door te lezen en af en toe zelfs een deel te schrappen omdat anders de boel te ver uit de klauwen loopt.
Uiteindelijk schrijf je voor de lezer en die is snel klaar met je verhaal wanneer talloze plotlijnen zich tot een onontwarbare knoop hebben verweven.
Een modern voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld "A song of ice and fire' van George R. R. Martin, beter bekend als de serie "Game of thrones".
Hoewel de TV-serie bij HBO is afgerond en dit een zeer behoorlijke weergave is van de boeken van George R.R. Martin, komen de laatste seizoenen niet in de buurt van de gebeurtenissen uit de boeken.
Waarom niet? Omdat de schrijver de geschreven serie nog steeds niet afgerond heeft.
De fans van de serie "A song of ice and fire" zitten met smart op het laatste deel te wachten, al jaren en jarenlang en nog steeds komt de schrijver niet over de brug. Uiterst frustrerend wanneer je een halve meter aan voorgaande delen in je boekenkast hebt staan wachten.
Het verhaal is zonder meer boeiend en mooi geschreven, maar als lezer wil je weten hoe het afloopt.
Het einde dat HBO in de tv-serie heeft laten schrijven is weliswaar acceptabel, maar voor wie de boeken gelezen heeft onbevredigend.
Het lijkt mij vrijwel onmogelijk om alle plotlijnen die de schrijver verzonnen heeft in een enkel laatste boek bij elkaar te laten komen. Daar zijn m.i. meerdere delen voor nodig.
Maar wie weet onderscheidt de Meester zich hierin van de amateur.
Ik zou het knap vinden in ieder geval.
Tot de tijd dat ik mezelf het 'Meesterschap' toeken, zal ik me beperken tot de stijl waarmee ik mezelf geïntroduceerd heb. Korte, spannende en toegankelijke verhalen voor de jeugd. Daar heb ik mijn handen al vol aan. Voor wie ze nog niet kent....op deze pagina vind je ook een link naar mijn "webwinkel".
Veel leesplezier alvast.